2. Pierwszy dzień.

Pierwszy dzień szkoły. Stres na maksa.
Równo o 7.45 zajechałam przed szkolny budynek.
- Powodzenia - rzucił jeszcze brat, kiedy wysiadałam z samochodu.
- Przyda mi się - odparłam, zatrzaskują drzwiczki.
Odwróciłam się w stronę wejścia, przełykając głośno ślinę i poprawiając plecak na lewym ramieniu.
Pierwsze co zrobiłam to udałam się do sekretariatu, do którego o dziwo sama trafiłam. Może dlatego, że był od razu przy wejściu? No ale dobra, mniejsza z tym. Pani sekretarka wręczyła mi mój plan lekcji oraz plan całej szkoły, za co byłam jej niezmiernie wdzięczna. Kiedy tylko wyszłam z tego pokoju, studiując oba plany, spotkałam się z Leną, niefortunnie na nią wpadając.
- Ciesz się, że to ja i że ci wybaczę - zaśmiała się, przytulając mnie na powitanie.
- Przepraszam, ale patrzyłam na plan no.
- Pokaż co tam masz - zabrała mi kartkę i przez chwilę się jej przyglądała. - Hmm... mamy razem angielski i chemię. Czyli widzimy się na lekcjach codziennie - uśmiechnęła się.
- To fajnie - odebrałam ode niej plan i w tym samym czasie rozległ się dźwięk dzwonka.
- Lecę, bo mam na 2 piętrze. Spotkajmy się tu na długiej przerwie - rzuciła, po czym odbiegła w stronę schodów.
Podreptałam do odpowiedniej klasy, gdzie miałam zacząć dzień lekcją fizyki. No cóż powiem. Nienajlepszy początek.
Lekcje mijały mi dosyć wolno i tylko przez cały czas siedziałam z głową zwróconą w stronę zegara. Wskazówki chyba postanowiły mi robić na złość i przesuwać się cztery razy wolniej. Złośliwość rzeczy martwych. Więc kiedy tylko usłyszałam dzwonek ogłaszający koniec historii, wyszłam z klasy jako pierwsza i udałam się pod wyznaczone przez Lenę miejsce. Dziewczyna stała już tam, rozprawiając z jakimś nieznanym mi chłopakiem.
- O Cassie – pomachała, kiedy tylko mnie ujrzała.
- Hej – rzuciłam.
- Cassie, to jest Drake. Drake, to jest Cassidy – podaliśmy sobie ręce.
Drake był dosyć wysokim chłopakiem o ciemnej karnacji, brązowych włosach i oczach tego samego koloru. Wydawał się całkiem przystojny.
- Miło mi poznać – uśmiechnęłam się, a on odwzajemnił uśmiech.
- Dobra chodźmy na lunch, bo zaraz zwariuję z głodu – Lena złapała mnie za rękę i pociągnęła najprawdopodobniej w stronę stołówki. Drake nie mógł za nami nadążyć.
Ustałyśmy w kolejce po jedzenie, która ciągnęła się w nieskończoność .
- A widzisz tę blondynę? – kontynuowała, pokazując mi niektóre osoby ze szkoły, które w jakimś sposób się wyróżniały.
- Yhym – potwierdziłam.
- To Kate, a obok niej siedzą Dominica i Patricia. Uważane za najlepsze laski w całej budzie. Najbogatsze, najładniejsze, najbardziej sztuczne i puste – podsumowała.
- A tobie Drake się podobają? – zapytałam chłopaka.
- No niezłe są, ale nigdy bym się z takim plastikiem nie umówił – odpowiedział.
- No i dobrze, przynajmniej jeden normalny – Lena poklepała przyjaciela po plecach i sięgnęła po tackę. – Bo wszyscy inni to tępi…
- A tamci to kto? – przerwałam jej, wskazując na grupkę chłopaków wchodzących na stołówkę, a najbardziej na dwóch, którzy wysunęli się na przód – szatyna i blondyna. Pierwszy miał na sobie sportowy niebiesko-biały strój.  Drugi ubrany był w ciemne dżinsy, biały t-shirt i skórzaną bluzę, a na nos założył okulary przeciwsłoneczne. – Słońce mu za bardzo przygrzało? – prychnęłam.
- Ten na sportowo to kapitan naszej drużyny futbolowej – oznajmiła. – A ten drugi to najbardziej wredny, chamski, myślący, że świat kręci się wokół niego…
- On wygląda jak…- zaczęłam, kiedy blondyn zdjął okulary i zawiesił je sobie na koszulce.
- Ross Lynch – dokończyła. – Tak. To właśnie on – powiedziała z kpiną. – Niech cię nie zwiedzie jego rola słodkiego, miłego i uroczego Austina z serialu. To najbardziej wredny, chamski, myślący…
- Dobra, nie powtarzaj się – wtrącił Drake. – W sumie to oni obaj są tacy sami.
- Nienawidzę ich obu.
- A mam ci przypomnieć jak…
- Zamknij się – warknęła, a ja nie miałam pojęcia co ją tak rozdrażniło. – Doskonale pamiętam i chciałabym zapomnieć.
Kiedy każdy wziął już swoją porcję, Drake udał się do grupki swoich kolegów, a my z Leną przysiadłyśmy się do pierwszego, lepszego stolika. Przez cały czas przyglądałam się Rossowi i nie mogłam pojąć, jak to możliwe, że idol tylu nastolatek może być taki jak opowiadała Lena. Przecież widziałam jeszcze w Polsce zapowiedź filmu z nim w roli głównej, obejrzałam kilka wywiadów, a koleżanka pokazała mi kilka piosenek jego zespołu. Zaraz jak mu tam? R5? Tak, chyba tak. Nie to, że byłam jakąś jego ogromną fanką, ale rola w serialu Austina&Ally naprawdę mi się podobała. On sam wydawał mi się bardzo spoko. Lecz pozory czasem mylą, nieprawda?
- O co chodziło wam wtedy z Drakiem? – spojrzałam na Lenę, pytającym wzrokiem.
- O nic – bąknęła, grzebiąc widelcem w talerzu.
- No powiedz – zachęcałam ją. – Przecież nikomu nie powiem. Nawet nie mam komu.
- Nic nie muszę ci mówić. Znamy się dopiero jedną dobę – syknęła.
Widać było, że chciała unikać tego tematu jak ognia.
Ale nie powiem, zabolało.
- Jak chcesz – wzruszyłam ramionami i przez jakiś czas nie odzywałyśmy się do siebie.
Popijałam sobie soczek z kartonika, nie mając najmniejszego zamiaru ruszać dzisiejszego jedzenia, bo wcale mi to na żarcie nie wyglądało. Przyglądałam się owym trzem dziewczynom, o których wcześniej wspominała Lena. Jedna z nich siedziała na kolanach Nicka, wpijając się zażarcie w jego usta. Obrzydlistwo. Wyglądało jakby miała go zamiar wessać do środka.
- Chodziłam kiedyś z Nickiem przez całą ósmą klasę podstawówki – wzdrygnęłam się na dźwięk głosu Leny i szybko przeniosłam na nią wzrok, widząc, że wpatruje się w to samo miejsce co ja wcześniej - aż w połowie drugiej, kiedy ja byłam wtedy w pierwszej, dostał się do pierwszego składu drużyny oraz zaprzyjaźnił się z nowo przybyłym Lynchem. Zerwał ze mną dla innej. Jestem w stu procentach pewna, że to blondas powiedział mu, że przyszły kapitan nie może być z kimś takim jak ja i lepiej się wziąć za kogoś takiego jak Patricia – wypowiedziała to ostatnie imię z widocznym wstrętem.
- Nie to ty nie byłaś jego warta. Nie zasługiwał na kogoś takiego jak ty. Bardziej pasował do niego pusty plastik – zakpiłam.
- Szkoda, że wcześniej tego nie zauważyłam.
- Nie możesz się nim przejmować. Jesteś od niego tysiąc, albo nie – nieskończoność razy lepsza.
Lena uśmiechnęła się nikle pod nosem.
- Przepraszam cię za to co wcześniej powiedziałam. Mimo, że znamy się dopiero niedługo, czuję, że w końcu mam prawdziwą koleżankę, której wcześniej nie miałam – spojrzała na mnie.
- Przyjaciółkę – poprawiłam ją, uśmiechając się.
- Przyjaciółkę – przytaknęła, odwzajemniając uśmiech. – Najlepszą na świecie.